معماری چین

موقعیت جغرافیایی

سرزمین چین در دورترین قسمت شرقی آسیا قرار گرفته و از هندوستان بوسیلهکوهستانهای بلند جدا گردیده است معماری.

حاصلخیزترین بخش چین در نواحی جلگه ای آن بیشتـر در شمال شرقی قرار گرفته و

مناطق مسکونی و پر جمعیت آن را به وجود آورده است .

چینی ها از نژاد مغول بوده و از جمله اقوام نادری هستند که از همان ابتدا در سرزمین

خود ساکن بوده اند و سرزمین خود را به جای چین “ تی ین هو ” یعنی زیر آسمانها نام

نهاده اند . معماری.

جامعه چین از روزگار کهن جامعـــــه ای طبقاتی بوده است و بیشتر شهروندان را دهقانان فقیر تشکیل داده اند .

سلسله های پادشاهی ( امپراطوری ) چین به ترتیب عبـــارتند از : هیا ، شانگ ، جو ،

چین ، هن . در دوره دودمان جو ( ۱۱۲۳تا ۲۲۱ ق . م ) فئودالیسم در چین بنیاد نهاده شد

و قدرت سیاسی بین شمار زیادی از زمین داران بزرگ تقسیم شد .

یکی از درخشان ترین دوره های چین ظهـــور سلسله تانگ ( ۹۰۷تا ۶۱۸ میلادی )‌بود که

کشـــور را به صورت مرکز سیاسی ، اقتصادی و فرهنگی آسیا در آورد . معماری.

مغولان در قرن ۱۳ میلادی ضمن عبـور از دیوار چین و شهر پکن را تصرف کردند .

قوبیلای خان آنجا را پایتخت خویش نمود . مارکوپولو هم از این کشور در زمان مغولان دیدن نمود .

آیین های چین باستان

در چین ادیان و فلسفه های گوناگونی رواج داشت که مهمتـــرین آنها اندیشه های کنفوسیوسی ، دائوئی ( تائوئی )‌، و بودایی بود . کنفوسیــوس ( ۴۰۷ –۵۵۱ ق.م )‌مبلغ وفاداری و نظم و احترام بود .

فلسفـــه او بر بنیان ذن یعنی عواطف و مهر و محبت انســـانی قرار داشت .

عشق به ابا و گذشتگان در اندیشه کنفوسیوس جایگاهی ارجمند داشت . معماری.

لائوزی ( قرن شش ق . م ) بنیانگذار دائوئیسم بود .

به عقیده او انســان در حقیقت جزئی از کاینات است و باید به طــــور تام و تمام با آن همساز و همنـــوا باشد .

کاینات تابع اصول “ یین ” و “ یانگ ” است . یین نیروی مؤنث و یانگ نیروی مذکر است . نماد دائوئیسم بیانگر اتحاد یین و یانگ است .

آئین بودایی در حدود قرن دوم میلادی از طریق جاده ابریشم کــــه راهی بازرگانی بود ، از هند به چین رسید .

بخشی از معماری معابد چین مربوط به آیین بودایی است . معماری.

معماری چین

معماری چین نیز همانند سایر هنرهــــای آن از گستردگی و تنـوع فراوان برخوردار است ،

هر چند آثار معماری آنـــان گاه به علت استفاده از مصالح کم دوام از بین رفته اند ، ولیکن

آنچـــه از این آثار باقیمانده ، گویای این حقیقت است که آثار چین در حد معماریهای مصر و

بین النهـــرین و ایران باستان است . به طور کلی معماری چین شامل معابد (

کنفوسیوسی ، لائوتسه ، بودایی ) پاگودا ، قصر ، دیوار بزرگ چین ، خانه و دیرها ،

آرامگاهها و معابد صخره ای (‌غارها ) است .

سبکهای معماری چین دوگونه اند :سبک شمالی و سبک جنوبی

تفاوت چشم گیر بین این دو سبک در انحنای شیب سقف و میزان تزیینات لبه های بام و

پیش آمدگی آنهاست

سبک شمالی را شیوه ی کاخی نیز مینامند در این سبک شیب بام نرم است و مانند

چادرها ی عشایری است و حاشیه بام ها به ندرت با مجسمه تزیین یافته اند و در این

سبک تزیینات اندک اند. بهترین دستاورد آن بناهای با شکوه شهر ممنوعه مربوط به دوران

مینگ در مرکز شهر پکن می باشد.

سبک جنوبی: در این سبک سقف به اندازه ای شیب پیدا می کند که گوشه های آن

مانند شاخ گاو به سوی بالا متمایل میشود و کناره های بام ها با مجسمه های کوچک

خدایان تا ئویی و جانوران اسطوره ای آراسته می گردد پیش آمدگی بام ها و ستونها نیز

به همین ترتیب دارای انحنا و تزیینات میباشد و هیچ بخش از سطح را صاف وبدون آرایه

نمی گذاشتند شهر شانگهای دستاورد این شیوه ی هنری است.

خانه چینی

اولین سکونتگاههای چینی گودالهایی هستند که به صورت دایره ساخته شده اند و روی آن را با شاخ و برگ درختان پوشانده اند .

از نظر تزئینی نمونـــه های خانه گلی دوره هان کاملا شبیه سبک های موجــــود در چین است .

مدخل اصلی در داخل توسط “ مانع ارواح ” ( دیواری در مقابل مدخل ) حفاظت می شود ، به طوریکه حیاط از داخل خانه از نظر پنهــــان است .

بر اساس عقاید چینی ، شیاطین و ارواح پلید در خط مستقیم حرکت می کردند و این دیوارها در مقابل مدخل مانع ورود آنها به داخل خانه می شدند .

ساختمان معماری خانه امروز چین دقیقا به نمونه اولیه خویش در هزار سال پیش شباهت دارد .

اجزای ضروری این ساختمانهــــا عبارتند از : یک تالار چهار گوشه زیر یک بــــام نوک تیز با قرنیزهای بر آمده ، بر روی یک شبکه نگاهدارنده و ستونهــای چوبی ، که دیوارها هیچ نقشی در نگاهـداری از سقف ندارند بلکه در حکم پرده ها و تیغه های جدا کننده می باشند .

معماری چین در چهارچوب این فرمول محـدود ، توجهش را بر نمای ساختمــان متمرکز می کند .

غار و خانه های مسکونی در شهرهای باستانی

در نواحی وسطی و سفلی رود زرد در شمال چین ،نواحی رسوب طبقه بندی نشده از قبیل استانهای ” شنسی “،”کانسو” ،”حه نان “و “شان سی “اهالی محلی در تپه های خاکی غارها زندگی میکنند .

در درون آن با آجر و سنگ محل زندگی شبیه غاری میسازند و حتی چند غار را بهم متصل مینمایند .

اینگونه غارها ضد حریق و ضدآلودگی صوتی بوده و در چهار فصل سال هوای درونی آن خنک و ملایم است و در ضمن در ساخت آن در استفاده از زمین و هزینه صرفه جویی میشود .

در این نوع بنا ، طبیعی و زندگی بهم تلفیق داده شده است و یک شیوه معماری کامل در استفاده از شرایط محلی محسوب می شود .